داستان کوتاه 497

          مدیر 
            بازدید : 123
          سه شنبه 16 مهر 1398
           نظرات (0)
        

پسرك روي مبل نشسته و بمن زل زده ، خودم را مشغول جلوه ميدهم اما زير نگاه سنگين او ساده

ترين كارها هم مشكل است ، انهم براي ادمي مثل من كه سالهاست تنها زندگي كرده و هيچ وقت

زير نگاهي نبوده . مادرش براي چند روزي اورا بمن سپرد و خودش براي حل مشكلات تحصيلي اش

مجبور به سفر شد و من كه يكجورايي بين اجبار و دلسوزي گير كردم و قبول كردم و الان مثل سگ

پشيمانم .توي اين چند ساعت لااقل ده بار ازش پرسيده ام گرسنه نيستي و او هر بار با سر جواب

منفي داده ، نميدانم چطور ميشود با يك بچه ارتباط برقرار كرد. بي خيال انجام كارها ميشوم و

مي ايم و كنارش مينشينم ، اول كمي هم را برانداز مي كنيم و بعد هردو به حياط خيره ميشويم

.ميگويم: برو بازي كن اما خودم هم نميدانم يعني چه . اخر با چي بازي كند؟ ناگهان پيشنهاد ميدهم

برود در كوچه بازي كند و انتظار دارم مانند كودكي هاي خودم مثل فشنگ دور شود اما او تكان

نميخورد ، انگار حرفم را نفهميده و من بياد مي اورم كه ديگر سالهاست كوچه ها از كودكان و صداي

بازي هايشان خالي شده... راستش خودم هم يادم نمي ايد اخرين بار كي كودكي را در حال بازي در

كوچه ديده ام . ...... و راستي چرا ؟

شب اول را در سكوت شام ميخوريم و بعد شام او را در اتاق ميهمان ميخوابانم و نفس راحتي ميكشم

. تمام شب به كودكي خودم فكر مي كنم و كمي از برخورد امشبم با اين ميهمان كوچولو ، عذاب

وجدان مي گيرم . دو روز بعد را سعي در ايجاد رابطه مي كنم از پارك و سينما تا خريد توپ براي بازي

و او هم كم كم اطمينان مي كند و جلو مي ايد . شب سوم كه دارم ملافه رارويش ميكشم دستم را

ميگيرد ، انگار برقي با ولتاژ بالا از بدنم رد مي كنند ، يك حس عجيب ته دلم وول ميخورد، گونه اش را

مي بوسم و كنارش دراز مي كشم . روز چهارم وقتي دست در دست هم به خريد رفتيم از من

خواست يكي از ساك هاي خريد را به او دهم كه دادم ،صورتش ديدني بود ، يك حس مردانگي در

صورتش جريان داشت و سعي ميكرد صاف راه برود ، هرچند حس من هم براي خودم تازگي داشت ،

يك حس شيرين و تجربه نشده

موقع خواب از من خواست برايش قصه اي بگويم ، قصه دوست داشت اما از وقتي پدر ترك شان

كرده بود ديگر قصه اي نشنيده بود چون مادر هميشه يا خسته بود يا گرفتار ، هرچي به مغزم فشار

مي اورم هيچ قصه اي جز شنگول و منگول ، كه شنيده، يادم نمي ايد . به اين فكر مي كنم چرا من

هيچ قصه اي بلد نيستم ؟ و او كه درماندگي ام را مي بيند ميگويد : بخواب تا من برات قصه بگم و

دستش را دور گردنم حلقه مي كند و قصه اي ميگويد از پسري كه ارزو دارد دكتر شود و امپولي به

مردم بزند كه با هم دعوا نكنند و هميشه هم را ببوسند .....

ميانه ي قصه و اشك خوابم ميبرد

امروز دو روز است كه ميهمان كوچولوي من رفته و ان هفته ي جادويي تمام شده ، دوباره تنها شدم

اما تحمل اين تنهايي خيلي سخت تر شده ، احساس مي كنم حفره اي خالي در قلبم ايجاد شده و با

هيچ چيز پر نميشود . اين دو شب را در اتاق ميهمان با اين رويا خوابيدم كه پسري دستش را دور

گردنم حلقه كرده و دارد برايم قصه ميگويد ، قصه ازپسري كه ارزو دارد دكتر شود و امپولي به مردم

بزند كه با هم دعوا نكنند و هميشه هم را ببوسند .....

پي نوشت:زندگي با يك بچه تجربه ي عجيبي بود كه اگر ميخواستم تك تك لحظه هايش را به تعريف

بكشم كلي زمان ميخواست . اما اموختم كه بچه ها اغلب ساده ترين راه حلها را براي گرفتاري هاي

ما دارند، راه هايي كه اگر به انها فكر كنيد و بحساب بچگي گوينده اش نگذاريد از ساده و ناب

بودنشان تعجب مي كنيد. راستش در اين يكي دوروز مدام به كودكي ام فكر مي كنم ، نميدانم شايد

من اشتباه مي كنم اما ديگر در ميان مردم كمتر كودكي كودكان را مي بينم ، گويي كودكان امروز هم

دارند تاوان مشكلات و گرفتاري هاي ما بزرگتر ها را پس مي دهند . راستش اين روزها سكوت كوچه

ها در ظهرهاي تابستان كه خالي از غوغاي كودكي است برايم خيلي عجيب است . انگار كسي

كودكي، كودكان مان را هم دزديده است

ارسال نظر برای این مطلب